Мо ҳама аз давр гаштани об дар табиат огаҳем, аз ин рӯ соддалавҳона мепиндорем, ки ҳамаи оби аз ҷониби мо сарфшуда ҳатман боз ба мо бармегардад. Оё ин андеша дуруст аст? Инсон то чӣ миқдор вақт бе об зиндагӣ карда метавонад? Посух дар озмоиши мо.
Шабонарӯзи дуюми беобӣ чархзании сар, кам шудани қобилияти корӣ ва дар шабонарӯзи сеюм – болоавии ҳарорат ва ларзиши бадану дарди сар оғоз мегардад. Инро мо дар худ санҷидем ва имкон доштем, ки озмоишро дар ҳама гуна лаҳза қатъ созем.
Дар ҳамин ҳол, айни замон дар саросари сайёра ҳудуди 700 млн. нафар ин ҳолатро қатъ карда натавониста, дар шароити камбуди ҳамарӯзаи оби нӯшокӣ умр ба сар мебаранд.
Дигар маводи лоиҳаи "Эко мы дожили" бо ин суроға қобили дарёфт аст.